Unutkanlığımın arasından sızan anılarla mutlu oluyorum çocuktum babamla birlikte lunaparktaydık şu devasal ve minderle kayılan kaydıraklardaydım, arkamdaydı ve bir anda kaymaya başladım kayboluş gibi,kaybetmek gibi al başının çaresine bak hayat bu işte der gibi... Unutmamak için hafızamı zorladım tekrar ve tekrar babam arkamdaydı ben kaymaya başladım kocaman bir boşluk gibi...Yokoluş gibi...Bu hırçın kızın hep aynı baba ve hala çok inatçı... Birde benim için yaptığın bebek evlerimi düşünüyorum ne kadar mutlu yaşarlardı...Küçük, imitasyon çay fincanları,koltuklar,parfüm şişeleri işte aptal bebeklerin mal varlığı....Nerdeler şimdi baba başka bir çocuğu mutlu ettiler mi acaba ?
Kayıtlar
