Birbirimizin yaralarını okşamaktan aldığımız zevkti bizim gibileri hayatta tutan...
Kırıklarımızı zaman geçtikçe daha çok sevdik biz...
Çocuk seslerini, küçük kasabaları, renksiz panjurları düşleyerek dahada yaklaştık o güne...
Tahta oymalı rüzgar alan pencerelerde büyüdük...
Paranın açamadığı kapıydık biz...
Hırpalasalarda bizi yetim kalmış duygularımıza şefkat göstermeyi ihmal etmedik...
Kirlendik çok kirlendik biz...
0 yorum:
Yorum Gönder